نانوشتهـ‌هایـ یکـ‌انسانـ
یکـ‌انسانـ و یکـ ذهنـ، گاهـ متفاوتـ و گاهیـ آشنا!نانوشتهـ‌هایـ یکـ‌انسانـ
یکـ‌انسانـ و یکـ ذهنـ، گاهـ متفاوتـ و گاهیـ آشنا!
این شعرو چند روز پیش داداشم بهم گفت خوندی یا نخوندی؟
اونروز که داداش بهم گفت ذهنم درگیر بود و خونه هم شلوغ سعی کردم بخونمش ولی دیدم تمرکز ندارم گفتم باشه بعدا... تا اینکه امروز گفتم بخونمش ببینم چرا داداش اینو بهم داد بخونم، یه ذره طولانیه ولی جالبه، فروغ هم گیرهایی میده هاااااااا!! الکی نیست بعضیا چشم دیدنشم ندارن!!!
| عصیان ( بندگی ) | ||
| بـــر لـــبـــانــم ســایــه ای از پــرســشــی مــرمــوز | ||
| در دلـــم دردیـــســـت بــی آرام و هــســتــی ســوز | ||
| راز ســـــرگـــــردانـــــی ایـــــن روح عـــــاصـــــی را | ||
| بـــا تـــو خـــواهـــم در مـــیـــان بــگــذاردن ، امــروز | ||
| گــــر چــــه از درگــــاه خـــود مـــی رانـــیـــم ، امـــا | ||
| تــا مــن ایــنــجــا بــنــده ، تــو آنــجــا ، خـدا بـاشـی | ||
| ســرگــذشــت تــیــرهٔ مـن ، سـرگـذشـتـی نـیـسـت | ||
| کـــز ســـرآغـــاز و ســـرانــجــامــش جــدا بــاشــی | ||
| نـــیــمــه شــب گــهــواره هــا آرام مــی جــنــبــنــد | ||
| بــــی خــــبــــر از کــــوچ دردآلــــود انــــســـانـــهـــا | ||
| دســــت مـــرمـــوزی مـــرا چـــون زورقـــی لـــرزان | ||
| مـــی کـــشـــد پـــاروزنـــان در کـــام طـــوفـــانــهــا | ||
| چــهــره هــایــی در نــگــاهــم ســخــت بــیــگــانــه | ||
| خـــانـــه هـــایـــی بـــر فـــرازش اشــکِ اخــتــرهــا | ||
| وحـــشـــت زنـــدان و بـــرق حـــلـــقـــه زنـــجــیــر - | ||
| داســــتــــانـــهـــایـــی ز لـــطـــفِ ایـــزد یـــکـــتـــا ! | ||
| ســـیـــنـــهٔ ســـرد زمـــیـــن و لـــکـــه هـــای گـــور | ||
| هــــر ســــلــــامــــی ســـایـــهٔ تـــاریـــک بـــدرودی | ||
| دســــتـــهـــایـــی خـــالـــی و در آســـمـــانـــی دور | ||
| زردی ِخـــــورشــــیــــد ِبــــیــــمــــار ِتــــب آلــــودی | ||
| جــســتــجــویــی بــی سـرانـجـام و تـلـاشـی گـنـگ | ||
| جـــاده ای ظــلــمــانــی و پــایــی بــه ره خــســتــه | ||
| نـــه نـــشـــان ِآتـــشـــی بـــر قـــلـــه هـــای طـــور | ||
| نـــــه جـــــوابـــــی از ورای ایـــــن در ِبـــــســــتــــه | ||
| آه ... آیـــــا نـــــالـــــه ام ره مـــــی بـــــرد در تــــو ؟ | ||
| تـــا زنـــی بـــر ســـنــگ ، جــام ِخــود پــرســتــی را | ||
| یــک زمــان بــا مــن نــشــیــنــی ، بــا مــن ِخــاکــی | ||
| از لـــب شـــعـــرم بـــنـــوشـــی درد هـــســـتــی را | ||
| ســـالـــهـــا در خـــویــش افــســردم ، ولــی امــروز | ||
| شــعـلـه سـان سـر مـی کـشـم تـا خـرمـنـت سـوزم | ||
| یـــا خـــمـــش ســازی خــروش بــی شــکــیــبــم را | ||
| یـــا تـــو را مـــن شـــیـــوه ای دیـــگـــر بـــیـــامــوزم | ||
| دانـــــم از درگـــــاه خــــود مــــی رانــــیــــم ، امــــا | ||
| تــا مــن ایــنــجــا بــنــده ، تــو آنــجــا ، خـدا بـاشـی | ||
| ســرگــذشــت تــیــرهٔ مـن ، سـرگـذشـتـی نـیـسـت | ||
| کـــز ســـر آغـــاز و ســرانــجــامــش جــدا بــاشــی | ||
| چـــیـــســـتـــم مـــن ؟ زادهٔ یـــک شـــام ِ لـــذتــبــار | ||
| نـــاشـــنـــاســـی پـــیــش مــی رانــد در ایــن راهَم | ||
| روزگـــاری پـــیـــکـــری بـــر پـــیـــکـــری پـــیــچــیــد | ||
| مــن بــه دنــیــا آمــدم ، بــی آنــکــه خــود خــواهـم | ||
| کـــی رهـــایـــم کـــرده ای ، تــا بــا دوچــشــم ِ بــاز | ||
| بــرگــزیــنــم قــالــبــی ، خــود از بــرای خــویــش ؟ | ||
| تـــا دهـــم بـــر هـــر کـــه خـــواهـــم نـــام مــادر را | ||
| خـــود بـــه آزادی نـــهـــم در راه ، پـــای ِ خـــویـــش | ||
| مــــن بــــه دنــــیــــا آمــــدم تــــا در جــــهـــان ِ تـــو | ||
| حــــاصــــل پــــیـــونـــد ســـوزان دو تـــن بـــاشـــم | ||
| پـــیـــش از آن کـــی آشــنــا بــودیــم مــا بــا هــم ؟ | ||
| مـــن بـــه دنـــیـــا آمـــدم بــی آنــکــه مــن بــاشــم | ||
| روزهــا رفــتــنــد و در چــشــم ِ ســیــاهــی ریـخـت | ||
| ظــــلــــمــــتِ شــــبــــهــــای کـــور دیـــرپـــای تـــو | ||
| روزهــــــا رفـــــتـــــنـــــد و آن آوای لـــــالـــــایـــــی | ||
| مُرد و پُر شــــد گــــوشــــهــــایــــم از صــــدای تـــو | ||
| کــودکــی هــمــچــون پــرســتــوهـای رنـگـیـن بـال | ||
| رو بــــه ســــوی آســــمــــانــــهــــای دگــــر پـــر زد | ||
| نــطــفــهٔ انــدیــشــه در مــغــزم بــه خــود جـنـبـیـد | ||
| مـــیـــهـــمـــانـــی بــی خــبــر انــگــشــت بــر در زد | ||
| مـــی دویـــدم در بـــیـــابـــانـــهـــای وهــم انــگــیــز | ||
| مــی نــشـسـتـم در کـنـار چـشـمـه هـا سـرمـسـت | ||
| مــــی شـــکـــســـتـــم شـــاخـــه هـــای راز را ، امّا | ||
| از تــن ایــن بــوتــه هــر دم شــاخــه ای مـی رسـت | ||
| راه مـــن تـــا دور دســـت دشـــتـــهـــا مـــی رفـــت | ||
| مــن شــنــاور در شــط انــدیــشــه هــای خــویــش | ||
| مـــــی خـــــزیـــــدم در دل امـــــواج ســــرگــــردان | ||
| مــی گــســســتــم بــنـد ظـلـمـت را ز پـای خـویـش | ||
| عــــاقــــبــــت روزی ز خــــود آرام پــــرســــیــــدم ، | ||
| چـــیـــســـتـــم مــن ؟ از کــجــا آغــاز مــی یــابــم ؟ | ||
| گـــر ســـرا پـــا نـــور گـــرم زنـــدگـــی هـــســـتـــم | ||
| از کــــدامــــیــــن آســــمــــان ِ راز مــــی تــــابـــم ؟ | ||
| از چـه مـی انـدیـشـم ایـنسان روز و شب خاموش ؟ | ||
| دانــهٔ انــدیــشــه را در مــن کــه افـشـانـده اسـت ؟ | ||
| چـــنـــگ در دســت مــن و مــن چــنــگــی ِ مــغــرور | ||
| یـا بـه دامـانـم کـسـی ایـن چـنـگ بـنـشـانده است ؟ | ||
| گــــر نــــبــــودم یــــا بــــه دنــــیــــای دگــــر بـــودم | ||
| بــــاز آیــــا قــــدرت انــــدیــــشــــه ام مـــی بـــود ؟ | ||
| بــــاز آیــــا مــــی تــــوانــــســــم کــــه ره یــــابــــم | ||
| در مــــعــــمــــاهــــای ایــــن دنــــیــــای رازآلـــود ؟ | ||
| تــــرس تــــرســـان در پـــی آن پـــاســـخ مـــرمـــوز | ||
| ســـر نـــهـــادم در رهـــی تـــاریــک و پــیــچــاپــیــچ | ||
| ســـایـــه افــکــنــدی بــر آن (پــایــان) و دانــســتــم | ||
| پـای تـا سـر هـیـچ هـسـتـم ، هـیـچ هـسـتـم ، هـیچ | ||
| ســایــه افــکــنــدی بــر آن (پــایــان) و در دســتــت | ||
| ریـــســمــانــی بــود و آن ســویــش بــه گــردنــهــا | ||
| مـــی کـــشـــیـــدی خـــلــق را در کــوره راه عــمــر | ||
| چـــشـــمــهــاشــان خــیــره در تــصــویــر آن دنــیــا | ||
| مــی کــشــیــدی خــلـق را در راه و مـی خـوانـدی : | ||
| ( آتــــش ِ دوزخ نـــصـــیـــب کـــفـــر گـــویـــان بـــاد | ||
| هــر کــه شــیــطــان را بــه جــایــم بــر گــزیــنــد او | ||
| آتــش دوزخ بــه جــانــش ســخــت ســوزان بــاد . ) | ||
| خـــویــش را آیــیــنــه ای دیــدم تــهــی از خــویــش | ||
| هــر زمــان نــقــشــی در آن افــتــد بــه دســت تــو | ||
| گـــاه نـــقـــش قـــدرتـــت ، گـــه نـــقــش بــیــدادت | ||
| گــــاه نــــقــــش دیــــدگــــان خـــودپـــرســـتِ تـــو | ||
| گـــوســـپـــنـــدی در مـــیـــان گـــلـــه ســـرگـــردان | ||
| آنـــکـــه چـــوپــانــســت ره بــر گــرگ بــگــشــوده ! | ||
| آنــکــه چــوپــانـسـت خـود سـرمـسـت از ایـن بـازی | ||
| مِی زده در گــــــــــوشــــــــــه ای آرام آســـــــــوده | ||
| مــی کــشــیــدی خــلـق را در راه و مـی خـوانـدی : | ||
| آتــــش دوزخ نــــصــــیــــب کــــفــــرگـــویـــان بـــاد | ||
| هــر کــه شــیــطــان را بــه جــایــم بــرگــزیــنـد ، او | ||
| آتـــش دوزخ بـــه جـــانــش ســخــت ســوزان بــاد . | ||
| آفـــریــدی خــود تــو ایــن شــیــطــان ِ مــلــعــون را | ||
| عــــاصــــیـــش کـــردی و او را ســـوی مـــا رانـــدی | ||
| ایــن تــو بــودی ، ایــن تــو بـودی کـز یـکـی شـعـلـه | ||
| دیــوی ایــنــســان ســاخــتــی ، در راه بــنـشـانـدی | ||
| مـــهـــلــتــش دادی کــه تــا دنــیــا بــه جــا بــاشــد | ||
| بـــا ســـرانـــگـــشـــتــان شــومــش آتــش افــروزد | ||
| لــذتــی وحــشــی شــود در بــســتــری خــامــوش | ||
| بـــوســه گــردد بــر لــبــانــی کــز عــطــش ســوزد | ||
| هــر چــه زیــبــا بــود بــی رحــمــانـه بـخـشـیـدیـش | ||
| شــعــر شــد ، فـریـاد شـد ، عـشـق و جـوانـی شـد | ||
| عــطــر گــلــهــا شــد بــه روی دشــتــهــا پــاشــیـد | ||
| رنـــگ دنـــیـــا شـــد ، فـــریـــب زنـــدگـــانـــی شــد | ||
| مـــــوج شـــــد بـــــر دامـــــن مـــــوّاج رقــــاصــــان | ||
| آتـــــش مِی شـــــد درون خُم بـــــه جــــوش آمــــد | ||
| آن چــنــان در جــان مِی خــواران خــروش افــکــنــد | ||
| تـــا ز هـــر ویـــرانـــه بـــانـــگ نـــوش نـــوش آمـــد | ||
| نــغــمــه شــد در پــنـجـهٔ چـنـگـی بـه خـود پـیـچـیـد | ||
| لــرزه شــد بــر ســیــنــه هــای ســیــمـگـون افـتـاد | ||
| خـــنـــده شـــد دنــدان مــهــرویــان نــمــایــان کــرد | ||
| عـــکــس ســاقــی شــد بــه جــام واژگــون افــتــاد | ||
| سِحـــر آوازش در ایـــن شـــبـــهـــای ظـــلــمــانــی | ||
| هــــادی گــــم کـــرده راهـــان در بـــیـــابـــان شـــد | ||
| بـــانـــگ پـــایـــش در دل مـــحـــرابـــهـــا رقــصــیــد | ||
| بـــرق چـــشـــمـــانـــش چـــراغ رَهـــنــوردان شــد | ||
| هــر چــه زیــبــا بــود بــی رحــمــانـه بـخـشـیـدیـش | ||
| در ره زیـــــبـــــا پــــرســــتــــانــــش رهــــا کــــردی | ||
| آن گــه از فــریــاد هــای خــشــم و قــهــر خــویـش | ||
| گــــنــــبــــد مــــیــــنـــای مـــا را پـــر صـــدا کـــردی | ||
| چـــشــم مــا لــبــریــز از آن تــصــویــر افــســونــی | ||
| مــــا بــــه پــــای افــــتــــاده در راه ســــجــــود تـــو | ||
| رنـــگ خـــون گـــیـــرد دمـــادم در نـــظـــرهـــامــان | ||
| ســــرگــــذشــــت تــــیــــرهٔ قــــوم (ثــــمـــود) تـــو | ||
| خــود نــشــســتــی تــا بــر آنــهـا چـیـره شـد آنـگـاه | ||
| چــون گــیــاهــی خــشــک کـردیـشـان ز طـوفـانـی | ||
| تـــنـــدبـــاد خـــشـــم تـــو بـــر قـــوم (لـــوط) آمـــد | ||
| ســوخــتــیــشــان ، ســوخــتــی بـا بـرق سـوزانـی | ||
| وای از ایـــــن بـــــازی ، از ایــــن بــــازی ِ درد آلــــود | ||
| از چــه مــا را ایــن چــنــیــن بـازیـچـه مـی سـازی ؟ | ||
| رشــتــهٔ تــســبــیــح و در دســت تــو مـی چـرخـیـم | ||
| گـــرم مـــی چـــرخـــانـــی و بــیــهــوده مــی تــازی | ||
| چـــشـــم مـــا تـــا در دو چـــشــم زنــدگــی افــتــاد | ||
| بــا (خــطــا) ، ایــن لــفـظ مـبـهـم ، آشـنـا گـشـتـیـم | ||
| تـــو خـــطـــا را آفـــریــدی ، او بــه خــود جــنــبــیــد | ||
| تــاخــت بــر مــا ، عــاقـبـت نـفـس ِ خـطـا گـشـتـیـم | ||
| گـــر تـــو بـــا مـــا بــودی و لــطــف تــو بــا مــا بــود | ||
| هــیــچ شــیــطــان را بـه مـا مـهـری و راهـی بـود ؟ | ||
| هـــیـــچ در ایـــن روح طـــغـــیـــان کـــردهٔ عــاصــی | ||
| زو نــــشــــانــــی بــــود ، یـــا آوای پـــایـــی بـــود ؟ | ||
| تـــو مـــن و مـــا را پــیــاپــی مــی کــشــی در گــود | ||
| تــا بــگــویــی مــی تــوانــی ایــن چــنــیــن بـاشـی | ||
| تـــا مـــن ومـــا جـــلـــوه گـــاه قـــدرتــت بــاشــیــم | ||
| بـــر ســـر مـــا پـــتـــک ســـرد آهـــنـــیــن بــاشــی | ||
| چــیــســت ایــن شــیــطــان از درگــاه هــا رانــده ؟ | ||
| در ســــرای خـــامُش مـــا مـــیـــهـــمـــان مـــانـــده | ||
| بــــر اثــــیـــر پـــیـــکـــر ســـوزنـــده اش دســـتـــی | ||
| عـــطـــر لـــذتـــهـــای دنـــیـــا را بـــیـــافـــشـــانــده | ||
| چـیـسـت او ، جـز آن چـه تـو مـی خـواسـتـی بـاشد | ||
| تــیــره روحــی ، تــیــره جــانــی ، تــیــره بــیــنـایـی | ||
| تــیــره لــبــخــنــدی بــر آن لــبــهــای بــی لــبــخـنـد | ||
| تــــیــــره آغــــازی ، خـــدایـــا ، تـــیـــره پـــایـــانـــی | ||
| مــیــل او کــی مــایــهٔ ایــن هــســتـی تـلـخـسـت ؟ | ||
| رأی او را کـــــی از او در کـــــار پـــــرســـــیـــــدی ؟ | ||
| گـــر رهـــایــش کــرده بــودی تــا بــه خــود بــاشــد | ||
| هـــرگــز از او در جــهــان نــقــشــی نــمــی دیــدی | ||
| ای بـــســـا شـــبـــهـــا کـــه در خــواب مــن آمــد او | ||
| چـشـمـهـایـش چـشـمـه هـای اشـک و خـون بـودند | ||
| ســخــت مــی نــالـیـد و مـی دیـدم کـه بـر لـبـهـاش | ||
| نـــالـــه هــایــش خــالــی از رنــگ فُســون بــودنــد | ||
| شـــرمـــگـــیـــن زیـــن نـــام نـــنـــگ آلـــودهٔ رســوا | ||
| گــوشــه ای مــی جــســت تــا از خــود رهــا گــردد | ||
| پـــیـــکـــرش رنـــگ پـــلـــیـــدی بـــود و او گـــریــان | ||
| قـــدرتـــی مــی خــواســت تــا از خــود جــدا گــردد | ||
| ای بــســا شــبــهــا کــه بــا مــن گـفـتـگـو مـی کـرد | ||
| گــوش مــن گــویــی هــنـوز از نـالـه لـبـریـز اسـت : | ||
| شیطان : تف بر این هستی ، بر این هستی ِدردآلود | ||
| تـف بـر ایـن هـسـتـی کـه ایـن سـان نفرت انگیزست | ||
| خـــالـــق مـــن او ، و او هـــر دم بــه گــوش خــلــق | ||
| از چــه مــی گــویــد چــنــان بــودم ، چـنـیـن بـاشـم | ||
| مــن اگــر شــیــطــان مــکّارم گــنــاهــم چـیـسـت ؟ | ||
| او نــمــی خــواهــد کـه مـن چـیـزی جـز ایـن بـاشـم | ||
| دوزخـــش در آرزوی طـــعـــمــه ای مــی ســوخــت | ||
| دام صــــیــــادی بــــه دســــتـــم داد و رامـــم کـــرد | ||
| تـــا هـــزاران طـــعـــمـــه در دام افــکــنــم ، نــاگــاه | ||
| عـــالـــمـــی را پـــرخـــروش از بــانــگ نــامــم کــرد | ||
| دوزخـــش در آرزوی طـــعـــمــه ای مــی ســوخــت | ||
| مـــــنـــــتـــــظــــر ، بَرپــــا ، مَلَک هــــای عــــذاب او | ||
| نـــیـــزه هـــای آتـــشـــیـــن و خـــیـــمــه هــای دود | ||
| تــــشــــنــــهٔ قــــربــــانــــیــــان بـــی حـــســـاب او | ||
| مــــیــــوهٔ تــــلــــخ ِ درخــــت وحـــشـــی ِ (زَقـــوم) | ||
| هــمــچــنــان بــر شــاخــه هــا افـتـاده بـی حـاصـل | ||
| آن شـــــرابِ از حـــــمـــــیـــــم دوزخ آغــــشــــتــــه | ||
| نــــــــازَده کـــــــس را شـــــــرار ِ تـــــــازه ای در دل | ||
| دوزخــــش از ضــــجــــه هـــای درد خـــالـــی بـــود | ||
| دوزخــش بــیــهــوده مــی تــابــیـد و مـی افـروخـت | ||
| تـــا بـــه ایـــن بـــیــهــودگــی رنــگ دگــر بــخــشــد | ||
| او بـــه مـــن رســـم فـــریـــب خـــلــق را آمــوخــت | ||
| مـن چـه هـسـتـم ؟ خـود سـیـه روزی کـه بـر پـایش | ||
| بـــنـــدهـــای ســـرنـــوشـــتــی تــیــره پــیــچــیــده | ||
| ای مـــریـــدان مـــن ، ای گـــمـــگـــشـــتـــگـــان راه | ||
| راه ِ مــــا را او گــــزیــــده ، نـــیـــک ســـنـــجـــیـــده | ||
| ای مـــریـــدان مـــن ، ای گـــمـــگـــشـــتـــگـــان راه | ||
| راه ، راهــی نــیــســت تــا راهــی بــه او جــویــیــم | ||
| تــا بــه کــی در جــســتــجــوی راه مــی کـوشـیـد ؟ | ||
| راه نـــاپـــیـــداســـت ، مـــا خـــود راهـــی ِ اویـــیــم | ||
| ای مــــریــــدان مــــن ، ای نــــفـــریـــن ِ او بـــر مـــا | ||
| ای مـــــریـــــدان مـــــن ، ای فـــــریـــــاد ِ مــــا از او | ||
| ای هــــمــــه بــــیــــداد ِ او ، بــــیــــداد ِ او بــــر مـــا | ||
| ای ســـــراپـــــا خــــنــــده هــــای شــــادِ مــــا از او | ||
| مـــا نـــه دریـــایــیــم تــا خــود مــوج خــود گــردیــم | ||
| مــا نــه طــوفــانــیــم تـا خـود خـشـم خـود بـاشـیـم | ||
| مـــا کـــه از چـــشـــمـــان او بـــیــهــوده افــتــادیــم | ||
| از چـه مـی کـوشـیـم تـا خـود چـشـم ِ خود باشیم ؟ | ||
| مــا نــه آغــوشــیــم ، تــا از خــویــشــتــن ســوزیـم | ||
| مــــا نـــه آوازیـــم تـــا از خـــویـــشـــتـــن لـــرزیـــم | ||
| مــا نــه (مــا) هــســتــیــم تــا بــر مــا گــنــه بـاشـد | ||
| مــا نــه (او) هــســتــیــم تـا از خـویـشـتـن تـرسـیـم | ||
| مــــا اگــــر در دام نــــا افــــتـــاده مـــی رفـــتـــیـــم | ||
| دام ِ خـــود را بـــا فـــریـــبــی تــازه مــی گــســتــرد | ||
| او بــــــــرای دوزخ ِ تـــــــبـــــــدار ســـــــوزانـــــــش | ||
| طــعــمــه هــایــی تــازه در هـر لـحـظـه مـی پـرورد | ||
| ای مـــریـــدان مـــن ، ای گـــمـــگـــشـــتـــگـــان راه | ||
| مـــن خـــود از ایـــن نـــام نـــنـــگ آلـــوده بـــیـــزارم | ||
| گـــر چـــه او کـــوشـــیــده تــا خــوابــم کــنــد ، امــا | ||
| ( مــن کــه شــیــطـانـم ، دریـغـا ، سـخـت بـیـدارم ) | ||
| ای بــســا شــبــهــا کــه مــن بــا او در آن ظــلــمـت | ||
| اشــــک بــــاریــــدم ، پـــیـــاپـــی اشـــک بـــاریـــدم | ||
| ای بــســا شــبــهــا کــه مــن لــبــهـای شـیـطـان را | ||
| چـــون ز گـــفـــتــن مــانــده بــود ، آرام بــوســیــدم | ||
| ای بـــســـا شــبــهــا کــه بــر آن چــهــرهٔ پــرچــیــن | ||
| دســــتــــهــــایــــم بــــا نـــوازش هـــا فـــرود آمـــد | ||
| ای بـــســـا شـــبـــهــا کــه تــا آوای او بــرخــاســت | ||
| زانـــــوانـــــم بــــی تــــأمــــل در ســــجــــود آمــــد | ||
| ای بــــســــا شــــبـــهـــا کـــه او از آن ردای ســـرخ | ||
| آرزو مـــــی کــــرد تــــا یــــک دم بــــرون بــــاشــــد | ||
| آرزو مــــــی کــــــرد تــــــا روح صــــــفــــــا گـــــردد | ||
| نـــی خـــدای ِ نـــیـــمـــی از دنـــیـــای دون بــاشــد | ||
| بــاراِلــهــا ، حـاصـل ایـن خـود پـرسـتـی چـیـسـت ؟ | ||
| ( مــا کــه خــود افــتــادگــان ِ زار ِ مــســکــیــنــیـم ) | ||
| مــا کــه جــز نــقــش تــو در هــر کــار و هــر پــنـدار | ||
| نــقــش دســتــی ، نــقـش جـادویـی نـمـی بـیـنـیـم | ||
| ســـاخـــتـــی دنـــیـــای خـــاکـــی را و مـــی دانــی | ||
| پــای تــا ســر جــز ســرابـی ، جـز فـریـبـی نـیـسـت | ||
| مــــا عــــروســــکــــهـــا و دســـتـــان تـــو دربـــازی | ||
| کــفــر مــا ، عــصــیــان مـا ، چـیـز غـریـبـی نـیـسـت | ||
| شــکــر گــفــتــی گــفــتـنـت ، شـکـر تـو را گـفـتـیـم | ||
| لــیــک دیــگــر تــا بــه کــی شــکــر تــو را گــویــیــم | ||
| راه مـــی بـــنـــدی و مـــی خــنــدی بــه ره پــویــان | ||
| در کــجــا هــســتـی ، کـجـا ، تـا در تـو ره جـویـیـم ؟ | ||
| مـا کـه چـون مـومـی بـه دسـتـت شـکـل مـی گیریم | ||
| پـــس دگــر افــســانــهٔ روز قــیــامــت چــیــســت ؟ | ||
| پــس چــرا در کــام دوزخ ســخــت مــی ســوزیـم ؟ | ||
| ایــن عــذاب تــلــخ و ایــن رنــج نــدامـت چـیـسـت ؟ | ||
| ایــن جــهــان خــود دوزخــی گــردیـده بـس سـوزان | ||
| ســـر بـــه ســـر آتـــش ، ســراپــا نــالــه هــای درد | ||
| بـــس غـــل و زنـــجـــیـــرهـــای تــفــتــه بــر پــاهــا | ||
| از غـــبـــار جـــســـم هـــا ، خــیــزنــده دودی ســرد | ||
| خــشــک و تــر بــا هــم مــیـان شـعـلـه هـا در سـوز | ||
| خــــرقــــه پــــوش ِ زاهــــد و رنــــد ِ خــــرابـــاتـــی | ||
| مِی فـــروش بـــیـــدل و مـــیـــخــوارهٔ ســرمــســت | ||
| ســــاقــــی روشـــنـــگـــر و پـــیـــر ســـمـــاواتـــی | ||
| ایــن جــهــان خــود دوزخــی گــردیـده بـس سـوزان | ||
| بــــاز آنــــجــــا دوزخــــی در انـــتـــظـــار مـــاســـت | ||
| بـــی پـــنــاهــانــیــم و دوزخــبــان ِ ســنــگــیــن دل | ||
| هــر زمــان گــویــد کــه در هــر کــار یــار مــاســت ! | ||
| یـــــاد بـــــاد آن پـــــیـــــر فـــــرّخ رای فـــــرخ پــــی | ||
| آن کــه از بــخــتِ ســیــاهــش نـام (شـیـطـان) بـود | ||
| آن کــــه در کــــار تـــو و عـــدل تـــو حـــیـــران بـــود | ||
| هــر چــه او مـی گـفـت ، دانـسـتـم ، نـه جـز آن بـود | ||
| ایـــن مـــنـــم آن بـــنـــدهٔ عـــاصـــی کـــه نــامــم را | ||
| دســـت تـــو بـــا زیـــور ایـــن گــفــتــه هــا آراســت | ||
| وای بـــر مـــن ، وای بـــر عـــصــیــان و طــغــیــانــم | ||
| گــر بــگــویــم ، یــا نــگــویــم ، جـای مـن آنـجـاسـت | ||
| بــــاز در روز قــــیــــامــــت بــــر مــــن ِ نــــاچــــیـــز | ||
| خـــرده مـــی گـــیـــری کـــه روزی کــفــرگــو بــودم | ||
| در تـــــرازو مـــــی نـــــهــــی بــــار گــــنــــاهــــم را | ||
| تـــا بـــگـــویـــی ســـرکـــش و تـــاریــک خــو بــودم | ||
| کـــــفـــــه ای لــــبــــریــــز از بــــار ِ گــــنــــاه مــــن | ||
| کـــفـــه دیـــگـــر چـــه ؟ مـــی پـــرســـم خــداونــدا | ||
| چــیــســت مــیــزان تـو در ایـن سـنـجـش مـرمـوز ؟ | ||
| مـــیـــل ِ دل یـــا ســـنـــگـــهـــای تـــیـــرهٔ صــحــرا؟ | ||
| خـــود چـــه آســانــســت در آن روز هــول انــگــیــز | ||
| روی در روی تـــو ، از (خـــود) گـــفـــتـــگـــو کـــردن | ||
| آبـــرویـــی را کـــه هـــر دم مـــی بـــری از خـــلـــق | ||
| در تــــرازوی تـــو نـــا گـــه جـــســـتـــجـــو کـــردن ! | ||
| در کــتــابــی ، یــا کــه خــوابــی ، خــود نـمـی دانـم | ||
| نــــقــــشــــی از آن بــــارگــــاه ِ کــــبــــریـــا دیـــدم | ||
| تـــو بــه کــار داوری مــشــغــول و صــد افــســوس | ||
| در تــــــرازویــــــت ریــــــا دیــــــدم ، ریــــــا دیـــــدم | ||
| خـــشـــم کـــن ، امـــا ز فـــریـــادم مـــپـــرهـــیــزان | ||
| مــن کــه فــردا خــاک خـواهـم شـد ، چـه پـرهـیـزی | ||
| خــوب مــی دانــم ســر انــجــامـم چـه خـواهـد بـود | ||
| تــو گــرســنــه ، مــن ، خــدایــا ، صــیــد ِنــاچــیــزی | ||
| تـــو گـــرســـنـــه ، دوزخ آنـــجـــا کـــام بــگــشــوده | ||
| مــــارهــــای زهــــرآگــــیــــن تــــک درخـــتـــانـــش | ||
| از دَم ِ آنـــهـــا فـــضـــاهـــا تـــیـــره و مـــســـمـــوم | ||
| آب چـــرکـــیـــنـــی شـــراب تـــلـــخ و ســـوزانـــش | ||
| در پــــس دیــــوارهــــایـــی ســـخـــت پـــا بـــرجـــا | ||
| (هــــاویــــه) آن آخــــریــــن گــــودال آتــــشــــهــــا | ||
| خـــویـــش را گـــســـتـــرده تـــا نــاگــه فــرا گــیــرد | ||
| جـــســـم هـــای خـــاکـــی و بـــی حـــاصــل مــا را | ||
| کـــاش هــســتــی را بــه مــا هــرگــز نــمــی دادی | ||
| یــا چــو دادی ، هــســتــی ِ مــا هــســتـی ِ مـا بـود | ||
| مــــی چــــشــــیـــدم ایـــن شـــرابِ ارغـــوانـــی را | ||
| نــیــســتــی ، آن گــه ، خــمــارِ مــســتــی ِمــا بــود | ||
| ســــالــــهــــا مــــا آدمــــکــــهــــا بـــنـــدگـــان تـــو | ||
| بـــا هـــزاران نـــغـــمـــهٔ ســـاز تـــو رقـــصـــیــدیــم | ||
| عــاقــبــت هــم زآتــش خــشــم تــو مــی ســوزیـم | ||
| مـــعـــنــی عــدل تــو را هــم خــوب فــهــمــیــدیــم | ||
| تــــا تـــو را مـــا تـــیـــره روزان دادگـــر خـــوانـــیـــم | ||
| چـــهـــر ِ خـــود را در حـــریـــر مـــهـــر پــوشــانــدی | ||
| از بــهــشــتــی ســاخــتــی افــســانــه ای مــرمـوز | ||
| نــســیــه دادی ، نــقــد ِ عــمـر از خـلـق بـسـتـانـدی | ||
| گــرم از هــســتــی ، ز هــســتــی هــا حـذر کـردنـد | ||
| ســـالـــهـــا رخـــســـاره بـــر ســجّاده ســایــیــدنــد | ||
| از تــــو نــــامــــی بــــر لــــب و در عــــالــــم ِ رویـــا | ||
| جـــامـــی از مِی چــهــره ای زآن حــوریــان دیــدنــد | ||
| هـــم شـــکــســتــی ســاغــرِ (امــروزهــاشــان) را | ||
| هــم بــه (فــرداهــایــشــان) بــا کــیــنــه خـنـدیـدی | ||
| گـــور خـــود گـــشـــتـــنــد و ای بــاران رحــمــتــهــا | ||
| قــــرنــــهــــا بــــگــــذشـــت و بـــر آن نـــبـــاریـــدی | ||
| از چــه مـی گـویـی حـرامـسـت ایـن مـی گـلـگـون ؟ | ||
| در بـــهـــشـــتـــت جـــویـــهــا از مــی روان بــاشــد | ||
| هــــدیــــهٔ پــــرهـــیـــزکـــاران عـــاقـــبـــت آنـــجـــا | ||
| حـــــوری ای از حــــوریــــان آســــمــــان بــــاشــــد | ||
| مــی فــریــبــی هــر نــفــس مــا را بــه افــسـونـی | ||
| مـــی کـــشـــانـــی هــر زمــان مــا را بــه دریــایــی | ||
| در ســـیـــاهـــی هـــای ایــن زنــدان مــی افــروزی | ||
| گــــاه از بــــاغ بـــهـــشـــتـــت شـــمـــع رویـــایـــی | ||
| مــــا اگــــر در ایــــن جــــهـــان بـــی در و پـــیـــکـــر | ||
| خـــویـــش را در ســـاغــری ســوزان رهــا کــردیــم | ||
| بـــاراِلـــهـــا ، بـــاز هـــم دســـتِ تـــو در کـــارســت | ||
| از چـــه مـــی گــویــی کــه کــاری نــاروا کــردیــم ؟ | ||
| در کـــنـــار چـــشـــمـــه هـــای ســلــســبــیــل تــو | ||
| مـــا نـــمـــی خـــواهـــیـــم آن خــواب طــلــایــی را | ||
| ســـایـــه هـــای سِدر و طـــوبـــا زآن ِ خــوبــان بــاد | ||
| بـــر تـــو بـــخـــشــیــدیــم ایــن لــطــفِ خــدایــی را | ||
| حـــافـــظ ، آن پـــیــری کــه دریــا بــود و دنــیــا بــود | ||
| بــر (جــویــی) بــفــروخــت ایــن بــاغ بــهـشـتـی را | ||
| مـــن کــه بــاشــم تــا بــه جــامــی نــگــذرم از آن ؟ | ||
| تــــو بــــزن بــــر نــــام شـــومـــم داغ زشـــتـــی را | ||
| چــیــســت ایــن افــســانــهٔ رنــگــیــن عـطـرآلـود ؟ | ||
| چـــیـــســت ایــن رویــای جــادوبــار سِحــرآمــیــز ؟ | ||
| کــیــســتـنـد ایـن حـوریـان ایـن خـوشـه هـای نـور ؟ | ||
| جـــامـــه هـــاشـــان از حـــریـــر نـــازکِ پـــرهـــیـــز | ||
| کـــوزه هـــا در دســـت و بـــر آن ســـاقــهــای نــرم | ||
| لــــرزش مــــوج خــــیــــال انــــگـــیـــز دامـــانـــهـــا | ||
| مـــــی خــــرامــــنــــد از دری بــــر درگــــهــــی آرام | ||
| ســیــنــه هــاشــان خــفــتــه در آغـوش مـرجـانـهـا | ||
| آبـــهـــا پـــاکـــیـــزه تـــر از قـــطـــره هـــای اشـــک | ||
| نـــهـــرهـــا بـــر ســـبـــزه هـــای تـــازه لـــغـــزیــده | ||
| مـــیـــوه هـــا چـــون دانـــه هــای روشــن یــاقــوت | ||
| گـــاه چـــیـــده ، گـــاه بـــر هــر شــاخــه نــاچــیــده | ||
| ســـبـــز خـــطّانـــی ســـراپـــا لــطــف و زیــبــایــی | ||
| ســــاقــــیــــان بــــزم و رَهــــزن هـــای گـــنـــج دل | ||
| حُســنــشــان جــاویــد و چــشــمـان بـهـشـتـی هـا | ||
| گــــاه بـــر آنـــان گـــهـــی بـــر حـــوریـــان مـــایـــل | ||
| قــــصــــر هـــا ، دیـــوارهـــاشـــان مـــرمـــر مـــوّاج | ||
| تـــخـــت هــا ، بــر پــایــه هــاشــان دانــهٔ الــمــاس | ||
| پـــرده هـــا چـــون بـــالـــهـــایــی از حــریــر ســبــز | ||
| از فـــضـــاهـــا مـــی تـــراود عـــطـــرِ تـــنــد ِ یــاس | ||
| مـــا در ایـــنـــجـــا خـــاکِ پــای بــاده و مــعــشــوق | ||
| نــــامــــمــــان مــــیــــخــــوارگــــان رانـــده رســـوا | ||
| تــو در آن دنــیــا مــی و مــعــشــوق مـی بـخـشـی | ||
| مـــــؤمــــنــــان بــــی گــــنــــاهِ پــــارســــا خــــو را | ||
| آن (گـــنـــاه) تـــلـــخ وســـوزانـــی کـــه در راهــش | ||
| جـــان مـــا را شـــوق وصـــلـــی و شـــتــابــی بــود | ||
| در بـــهـــشـــتـــت نــاگــهــان نــام ِ دگــر بــگــرفــت | ||
| در بـــهـــشـــتــت ، بــاراِلــهــا ، خــود ثــوابــی بــود | ||
| هــر چـه داریـم از تـو داریـم ، ای کـه خـود گـفـتـی : | ||
| ( مــهــر مـن دریـا و خـشـمـم هـمـچـو طـوفـانـسـت | ||
| هـــر کـــه را مـــن خــواهــم او را تــیــره دل ســازم | ||
| هــر کــه را مــن بــرگــزیــنــم ، پــاکــدامــانــســت ) | ||
| پــس دگــر مــا را چــه حـاصـل زیـن عـبـث کـوشـش | ||
| تــــا درون غــــرفــــه هــــای عــــاج ره یــــابــــیــــم | ||
| یــا بــرانــی یــا بــخــوانــی ، مــیــل مــیــل تــســت | ||
| مـــا ز فـــرمـــانـــت خـــدایـــا رخ نـــمـــی تـــابــیــم | ||
| تــو چــه هــســتـی ای هـمـه هـسـتـی ِ مـا از تـو ؟ | ||
| تــو چــه هــســتــی جــز دو دســتِ گـرم در بـازی ؟ | ||
| دیـــگـــران در کـــار گـــل مـــشــغــول و تــو در گــل | ||
| مــی دمــی ، تــا بــنــدهٔ ســر گــشــتــه ای ســازی | ||
| تــو چــه هـسـتـی ، ای هـمـه هـسـتـی ِ مـا از تـو ؟ | ||
| جـــز یـــکـــی ســـدّی بـــه راه جـــســـتــجــوی مــا | ||
| گــاه در چــنــگــال خــشــمــت مــیــفــشــاریــمــان | ||
| گــــاه مـــی آیـــی و مـــی خـــنـــدی بـــه روی مـــا | ||
| تــو چــه هــســتــی ؟ بــنــدهٔ نـام و جـلـال خـویـش | ||
| دیــــده در آیــــیــــنـــهٔ دنـــیـــا جـــمـــال خـــویـــش | ||
| هـــر دم ایـــن آیـــیـــنـــه را گـــردانـــده تـــا بــهــتــر | ||
| بـــنـــگـــرد در جـــلـــوه هـــای بـــی زوال خــویــش | ||
| بـــرق چـــشـــمــان ِ ســرابــی ، رنــگِ نــیــرنــگــی | ||
| شـــیـــرهٔ شــبــهــای شــومــی ، ظــلــمــتِ گــوری | ||
| شــایــد آن خــفّاش پــیــر ِ خــفــتــه ای کــز خـشـم | ||
| تـــشـــنـــهٔ ســرخــی ِ خــونــی ، دشــمــن ِ نــوری | ||
| خــود پــرســتــی تــو ، خــدایــا ، خـود پـرسـتـی تـو | ||
| کــفــر مــی گــویــم ، تـو خـارم کـن ، تـو خـاکـم کـن | ||
| بــــــا هــــــزاران نــــــنـــــگ آلـــــودی مـــــرا امـــــا | ||
| گـــر خـــدایــی - در دلــم بــنــشــیــن و پــاکــم کــن | ||
| لــحــظــه ای بــگــذر ز مــا بــگــذار خــود بــاشــیــم | ||
| بـــعـــد از آن مـــا رابــســوزان تــا ز خــود ســوزیــم | ||
| بـــعــد از آن یــا اشــک ، یــا لــبــخــنــد ، یــا فــریــاد | ||
| فــــرصــــتــــی تـــا تـــوشـــهٔ ره را بـــیـــنـــدوزیـــم |
شعر زیبایی بود
تو واقعا در مورد مغز من چی فکر کردی؟؟ این شعر بود یا دیوان فروغ؟؟؟؟ :-|
30یا 30 بود؟؟ بگم بیان کت بسته ببرنت؟
اااااااا تو که سرعت خوندنت بالا بود که!
گویا یه چند بیتی ولی خوندی
نه ۳۰یا۳۰ی نبودی اصلا به اعداد کاری نداشت
یه سوال بود که بنده خدا از خداش پرسیده بود.
این شعر رو قبل هم خونده بودم
همینه دیگه وقتی میل و اراده دم در اتفاقات پیش روش نقشی نداشته باشه این گلایه ها هم وارده
آره واقعا...
ویرایش: با اجازه فعلا کامنت بعدی رو خصوصی نگه میدارم و در ضمن مرسی بخاطر اینکه وقت گذاشتید و جواب دادید